مشرق - نه، هدیه‌ای در کار نبود. از ابتدا هم قرار نبود در کار باشد. تنها کسی که این هدیه را باور داشت و به آن دل بسته بود، رییس فدراسیون فوتبال بود که می‌خواست یک تنه به جنگ مشکلات ریز و درشت نرم افزاری و سخت افزاری برود و در میان کوه مشکلات لاینحل قدیمی و جدید این هدیه را از چنگ رقبا در بیاورد.
 او خوشبین بود که تنها به مدد اهرمی به نام تماشاگر بتواند دل سنگ سران خوش نشین AFC را به دست بیاورد و بتواند میزبانی را به کف آورد. غافل از اینکه تنها دستاویز علی کفاشیان نیز مدتهاست در فوتبال ایران رنگ باخته. وقتی به استادیوم‌های فوتبال در جریان بازی‌های لیگ می‌نگریم و سکوهای خالی به طرز رقت آوری توی ذوق می‌زند. درست شبیه یک ارکستر سکوت در میان سکوهای خالی. فوتبالی که مدتهاست تعداد تماشاگران بازی‌هایش دو رقمی نشده و رسیدن به عدد رویایی 100 هزار تماشاگر بدل به یک اتوپیا شده، چگونه می‌تواند بر پایه یک رویای بعید و دوردست میزبانی بزرگترین فستیوال فوتبالی قاره را بر عهده بگیرد؟
علی کفاشیان ساده دلانه می‌خواست در میان لابیرنت‌های تو در توی حاکم بر AFC با اتکا به همان خنده‌های معروفش شیخ سلمان و شرکایش را مجاب کند تا میزبانی جام ملت‌ها را به ایران بسپارند تا جام هفدهم را در ایران برگزار کند تا بعد از گذشت 33 سال دوباره ایران قلب فوتبال آسیا شود.
از آن روزی که کاپیتان قلیچ خانی در ورزشگاه آزادی جام قهرمانی ملت‌های آسیا را بالای سر برد بیش از سه دهه می‌گذرد. سه دهه پرفراز و نشیبی که فوتبال ایران از موهبت میزبانی این معتبرترین جام فوتبال قاره کهن محروم بوده و چه طعنه آمیز که این محرومیت با قحطی قهرمانی نیز عجین شده. تورنمنتی که قرار بود ابتدا به میزبانی لبنان برگزار شود اما جنگ داخلی در لبنان، ایران را برای بار دوم میزبان جام ملت‌ها کرد تا سومین قهرمانی متوالی ایران در این تورنمنت رقم بخورد. یک رکورد رویایی و اعجاب انگیز.
علی کفاشیان امیدوار بود تا برای بار سوم جام ملت‌های آسیا را به ایران بیاورد تا بعد از انقلاب میزبان یک رویداد بین‌المللی بزرگ باشیم اما مثل همیشه رویای او هیچ تطابقی با واقعیت نداشت. در کشوری که مشکلات ریز و درشت و سخت‌افزاری و نرم افزاری فراوانی وجود دارد، چطور می‌توان چنین تورنمنت بزرگ بین‌المللی و درجه یکی را برگزار کرد؟ در کشوری که در همه المان‌های مرتبط با این رویداد از اسکان گرفته تا حمل و نقل و ترانسفر و شبکه حمل و نقل درون و برون شهری تا استادیوم‌های مجهز و حتی زیرساخت‌های ارتباطی مشکلات عدیده و لاینحلی وجود دارد، چگونه می‌توان دل به میزبانی جام ملت‌های آسیا بست؟ در جایی که هنوز مشکل حضور بانوان در استادیوم‌ها حل نشده و همین مشکل به ظاهر ساده والیبال ایران را از میزبانی لیگ جهانی محروم کرد، چگونه می‌توان میزبانی تورنمنتی را بر عهده گرفت که در طول مدت یک ماه باید میزبان توریست‌هایی باشد که نصف بیشتر آنها را جمعیت نسوان تشکیل می‌دهند و همه آنها برای هواداری از تیم محبوبشان به استادیوم خواهند رفت؟ رویای میزبانی جام ملت‌های آسیا از ابتدا برای ایران اشتباه بود. یک اشتباه محض و البته بیهوده و بر باد رفته.

* سعید آقایی (روزنامه ایران ورزشی)